Toen mijn vrouw me vertelde dat ze zwanger was, kreeg ik een draaierig gevoel in mijn buik, zoals je ook hebt wanneer je in de achtbaan naar beneden duikt. Ik was uitgelaten, ja, maar... oh God. Het ouderschap was iets voor, nou ja, ouders.

Dus kijk mij nou staan, met ogen zo groot als schoteltjes terwijl het zweet in straaltjes van me afloopt, als een slecht getekende stripfiguur, met vraagtekens dansend om mijn hoofd terwijl ik me probeer voor te bereiden op de volledige zorg en verantwoordelijkheid voor een ander levend wezen dan mijn kat. Het is mijn verantwoordelijkheid dat dit kleine mensje niet opgroeit en verwordt tot een compleet monster. Als het kind straks een sociale randdebiel wordt – mijn schuld. Als de schat niet weet waar Luxemburg ligt, mijn schuld dat ze geen beter onderwijs kreeg. En later moet hij of zij natuurlijk in therapie, ook mijn schuld. Er kan zo veel verkeerd gaan!

Ik kan me de dag nog herinneren dat mijn vader me apart nam en een onhandig verhaal afstak over de bloemen en de bijtjes; het was misschien wel het meest pijnlijke en gênante half uur in zowel zijn als míjn leven. Dat kan ik een ander mens toch niet aandoen.

Maar misschien loop ik wat te veel op de zaken vooruit. Ik kan dit best aan, zeg ik tegen mezelf; ik wordt vast een geweldige vader. Mijn kind wordt straks opgevoed tot een evenwichtige, beschaafde en eerlijke wereldburger, en hij of zij zal geen hekel aan me hebben.

En dan stel ik me voor dat de baby, nog veilig opgeborgen in de buik van mijn vrouw, plotseling gealarmeerd een oog opendoet wanneer de gedachte door zijn hoofdje schiet: ‘Wat als mijn pa het domweg niet aankan?’