Toen mijn vrouw me vertelde dat ze zwanger was, kreeg ik dat rare gevoel in m'n buik dat je ook krijgt wanneer je in een achtbaan zit. Ik was opgewonden, jazeker, maar... mijn hemel. Ouderschap was voor, nou ja, voor ouders.

Dus daar stond ik dan met grote ogen en ik zweette me een ongeluk alsof ik een slecht-getekend stripfiguur was, de vraagtekens zweefden door de lucht rond mijn hoofd terwijl ik mezelf probeerde voor te bereiden op de hele zorg en verantwoordelijkheid voor een ander levend wezen buiten mijn kat. Ik ben er verantwoordelijk voor dat dit kleine mensje niet opgroeit tot een compleet monster. Als het kind een sociaal imbeciel blijkt te zijn-- mijn fout. Als de baby straks Luxemburg niet op een kaart kan aanwijzen, dan mag je mij de schuld geven omdat ik niet voor beter onderwijs heb gezorgd. Ze hebben therapie nodig, en natuurlijk valt ook dat op mijn bordje. Dus zijn er veel mogelijkheden voor verkeerde afslagen!

Ik herinner me de dag dat mijn vader met me wilde praten en begon te vertellen over de bloemetjes en de bijtjes; het was misschien het meest ondraaglijke en beschamende half uur van zowel zijn als mijn leven. Ik kan dat een ander levend wezen niet aandoen.

Misschien loop ik een beetje op de feiten vooruit. Ik kan dit wel aan, echt wel; ik zal een geweldige vader zijn. Mijn kind zal opgroeien tot een veelzijdige, geschoolde, oprechte burger van deze wereld, en hij of zij zal me niet haten.

En in gedachten zie ik de baby, nog veilig in de buik van mijn vrouw, en geschrokken opent hij een oog als de gedachte in zijn of haar hoofd opkomt: "Wat als mijn vader het niet aan kan?"