Φιλοδοξούμε να γίνουμε αυτό που πραγματικά είμαστε,όμως έως ότου πιστέψουμε ότι θα το καταφέρουμε,εισβάλει μέσα μας ο πλεονασμός του τι πραγματικά είμαστε.

Τα μόνα χέρια στα οποία θα παραδιδόμασταν για να περάσουμε τη ζωή μας είναι τα απωλεσθέντα χέρια της Αφροδίτης της Μήλου.

''Ένα φως ανήμπορο να φθάσει στο έδαφος περικοσμεί με κιμωλία τα καλούπια και τις άκρες των σπιτιών,που έχουν πρόσοψη κακοκοιμισμένων, και υποχρεώνεται να εξέλθει μεταξύ των σάβανων στα γυμνά σύννεφα,που τυλίγονται σε κιτρινωπές και πρασινωπές γάζες και εν τέλει περικλείουν μια λευκή ρόμπα''.

Ποτέ δεν θα υπάρξουν άλογα ικανά να τραβήξουν μερικές κλωτσιές που να παραβιάζουν, πιο σφαιρικά, τους νόμους της προοπτικής και ταυτόχρονα να κατέχουν μια έννοια πιο ισορροπημένη εκ της συνθέσεως, από ότι μερικές κλωτσιές που τραβούν τα ηρωικά ''percheron'' άλογα του Paolo Uccello. "

Τίποτα απολύτως δεν ποθώ,ενώ διαρκεί η στιγμή της αιωνιότητας που είναι το παν,όταν δεν θέλω τίποτα.

Ακόμα και αν αλλάζουν όλες μας οι αντιλήψεις για την ζωή και το θάνατο, έφτασε η στιγμή να καταγγείλουμε την τεράστια απάτη των "Meninas" -που όντας οι ίδιες ανθρώπινες "Meninas"- κρέμασαν μια πινακιδούλα όπου αναγράφει Velázquez ούτως ώστε κανείς να μην ανακαλύψει το αυθεντικό και κοσμικό θαύμα της αθανασίας τους.

Η ανατομή των ματιών του Monet αποδείκνυε ότι είχε μάτια σε σχήμα μύγας:μάτια ενισχυμένα από αμέτρητα ματάκια που ξεχωρίζουν με σαφήνεια τις πιο λεπτές αποχρώσεις ενός χρώματος αλλά και όντας μάτια αυτόνομα,αντιλαμβάνονται αυτές τις αποχρώσεις ξεχωριστά,δίχως να φθάνουν σε μια σύνθετη εικόνα του συνόλου.

Η συνύπαρξη οκνηρείας και αταξίας,χρήσης και κατάχρησης στιλβωτικού υποδημάτων,καλλωπισμένου συναισθηματισμού,μαυρισμένου ματιού,αναίτιας ενόχλησης και θλίψης- εκεί βρίσκεται η ''Pampa''... πιο πέρα από τους Ινδιάνους...το φλάουτο...το τύμπανο- που ελπίζει και τραγουδά στις χορδές του τάνγκο που αυτοσχεδιάζει σε κάθε διάλεκτο.

Οι κυβιστές έσωσαν το χρώμα των ανέμων από τις ηλιαχτίδες που απειλούσαν να το λιώσουν αλλά-κλείνοντας ερμητικά τα παράθυρα που είχαν ανοίξει οι ιμπρεσιονιστές σε ένα παραλήρημα ενθουσιασμού-του παρείχαν τέτοια πληθώρα τεχνοτροπιών,μια τόσο μεγάλη ποσότητα βεντούζων που λίγο έλειψε να το πνίξουν και να το αφήσουν άσαρκο σαν σκελετό.

Οι ρωμαϊκές προτομές θα ήταν ανίκανες να σκεφτούν εάν ο χρόνος δεν τους είχε καταστρέψει την μύτη.

- " Φιλοδοξούμε να γίνουμε αυτό που γνήσια είμαστε, αλλά καθώς σκεπτόμαστε να το επιτύχουμε, μας διακατέχει ο κορεσμός αυτού που πραγματικά είμαστε".

" Η μόνη αγκαλιά στην οποία θα παραδωθούμε, για να περάσουμε τη ζωή μας, είναι η αγκαλιά των Αφροδιτών που έχουν χάσει τα χέρια τους".

" Ένα φως χωρίς δύναμη για να φτάσει στο έδαφος ρελιάζει με κιμωλία τα γεισώματα και τις γωνίες των σπιτιών, που φαίνονται να μην κοιμήθηκαν καλά και αναγκάζεται να ξεπηδήσει ανάμεσα από τα σεντόνια τους, στα γυμνά σύννεφα, που τυλίγονται σε κιτρινωπές και πρασινωπές γάζες και αγκαλιάζονται, τέλος, με έναν λευκό χιτώνα".

" Ποτέ δεν υπήρξαν άλογα ικανά να δώσουν δυο κλωτσιές που να παραβιάζουν, περισσότερο κατηγορηματικά, τους νόμους της προοπτικής και να κατέχουν ταυτόχρονα μια πιο ισορροπημένη έννοια της σύνθεσης, από τις κλωτσιές που έδωσαν οι ηρωϊκοί πληβείοι του Paolo Uccello".

" Καθόλου δεν ανυπομονώ για τίποτα, καθ' όσο διαρκεί η στιγμή της αιωνιότητας που είναι τα πάντα, όταν δεν θέλω τίποτα".

" Παρόλο που αλλάζουν όλες μας οι πεποιθήσεις γύρω από την Ζωή και τον Θάνατο, έχει επέλθει η στιγμή να αποκυρήξουμε την τεράστια απάτη "των Δεσποινίδων των τιμών" που- όντας οι ίδιες οι "Δεσποινίδες των τιμών" με σάρκα και οστά- κόλλησαν μια ταμπέλα εκεί όπου διαβάζει κανείς το όνομα του Velázquez, ώστε να μην ανακαλύψει κανένας το αυθεντικό και αιώνιο θαύμα της αθανασίας του".

" Η λεπτομερής εξέταση των ματιών του Monet θα έδειχνε ότι ο Μonet είχε μάτια μύγας· μάτια επιφορτισμένα με αμέτρητα ματάκια που ξεχωρίζουν με διαύγεια τις πιο λεπτές ρίζες ενός χρώματος, που όμως όντας μάτια αυτόνομα, εκλαμβάνουν αυτές τις ρίζες ανεξάρτητα, χωρίς να καταφέρνουν μια συνθετική οπτική του συνόλου".

" H συσσώρευση της πλήξης και των πορνείων, της χρήσης και της κατάχρησης των στειλβωτών, του κολλαριστού συναισθηματισμού, του μαυρισμένου ματιού, της αναίτιας τσαντίλας και θλίψης- εκεί βρίσκεται η πάμπα... πιο πέρα από τον αυτόχθονα... το φλάουτο... το ταμπούρλο- που προσδοκείται και τραγουδά στα ακόρντα του τανγκό που αυτοσχεδιάζει οποιοσδήποτε υπόκοσμος".

" Οι κυβιστές έσωσαν την ζωγραφική από τα ρεύματα του αέρα, από τις ακτίνες του ήλιου που απειλούσαν να την λιώσουν αλλά - κλείνοντας ερμητικά τα παράθυρα, τα οποία είχαν ανοίξει οι ιμπρεσσιονιστές πάνω σε μια έξαρση ενθουσιασμού- την εφοδίασαν με τέτοιο σωρό συνταγών, μια ποσότητα τόσο μεγάλη από αέρια που λίγο έλειψε να την εξοντώσουν και να την αφήσουν αποστεωμένη, σαν σκελετό"

" Oι ρωμαϊκές προτομές θα ήταν ικανές να σκεφτούν εάν ο χρόνος δεν τους είχε φθείρει τη μύτη".

- «Φιλοδοξούμε να γίνουμε αυτό που ουσιαστικά είμαστε, αλλά όσο νομίζουμε ότι τα καταφέρνουμε, τόσο μας διακατέχει η πλήξη αυτού που πραγματικά είμαστε».

- «Τα μοναδικά χέρια στα οποία θα αφηνόμασταν για μια ολόκληρη ζωή είναι αυτά των Αφροδιτών που έχασαν τα χέρια τους».

- «Ένα αδύναμο φως, για να φτάσει στο έδαφος, μουτζουρώνει με κιμωλία τα περιγράμματα και τις άκρες των σπιτιών που μοιάζουν ξενυχτισμένα, και αναγκάζει να ξεπροβάλουν μέσα από τα σεντόνια τους τα γυμνά σύννεφα που τυλίγονται με κιτρινωπές και πρασινωπές γάζες και περιβάλλονται, τέλος, από έναν λευκό χιτώνα».

- «Δεν θα υπάρξουν ποτέ άλογα ικανά να ρίξουν κλοτσιές που παραβαίνουν, ευθέως, τους νόμους της προοπτικής και έχουν, παράλληλα, μια πιο ισορροπημένη έννοια της σύνθεσης, παρά οι κλοτσιές που ρίχνουν τα ηρωικά περτσερόν του Πάολο Ουτσέλλο».

- «Δεν αδημονώ για τίποτα, όσο διαρκεί η στιγμή της αιωνιότητας που είναι τα πάντα, όταν δεν θέλω τίποτα».

- «Ακόμα και αν αλλάξουν οι αντιλήψεις μας για τη Ζωή και τον Θάνατο, έφτασε η στιγμή να καταγγείλουμε την τεράστια απάτη των «Μενίνας» που — ενώ είναι οι ίδιες οι «Μενίνας» με σάρκα και οστά— κρέμασαν μια ταμπελίτσα που γράφει Βελάσκεθ, για να μην ανακαλύψει κανείς το αυθεντικό και αιώνιο θαύμα της αθανασία του».

- «Η ανατομή των ματιών του Μονέ θα αποδείκνυε ότι τα μάτια του Μονέ είναι σαν της μύγας. Μάτια που έχουν καταληφθεί από αμέτρητα ματάκια, τα οποία διακρίνουν με καθαρότητα τις πιο λεπτές αποχρώσεις ενός χρώματος, αλλά, ως αυτόνομα μάτια, αντιλαμβάνονται τις αποχρώσεις αυτές ανεξάρτητα, δίχως να καταφέρνουν να δουν το σύνολο συνθετικά».

- «Η συσσώρευση αλητείας και μπουρδέλου, χρήσης και κατάχρησης λούστρων, γλοιώδους συναισθηματισμού, μαυρισμένου ματιού, οργής και αναίτιας θλίψης —εκεί βρίσκεται η πάμπα… μακριά από τον ιθαγενή… η κένα... το τύμπανο— που τεντώνεται και τραγουδά τα ακόρντα του ταγκό πoυ αυτοσχεδιάζει κάποιος κακοποιός».

- «Οι κυβιστές έσωσαν τη ζωγραφική από τα ρεύματα του αέρα, από τις ακτίνες του ήλιου που απειλούσαν να τη λιώσουν, αλλά —κλείνοντας ερμητικά τα παράθυρα που με τόσο ζήλο είχαν ανοίξει οι ιμπρεσιονιστές— την εφοδίασαν με τέτοιο πλήθος συνταγών, με τόσο μεγάλη ποσότητα ρουφηχτρών που λίγο έλειψε να την πνίξουν και να την αφήσουν χωρίς σάρκα, σαν έναν σκελετό».

- «Οι ρωμαϊκές προτομές θα ήταν ανίκανες να σκεφτούν, αν ο χρόνος δεν τους είχε καταστρέψει τη μύτη».