Διανύοντας το κατώφλι των 51 ετών, ο συλλογισμός παραγκωνίζει την κούραση και κουρνιάζει στα όνειρα του μακρινού παρελθόντος, της ημέρας που πριν τριάντα χρόνια ενηλικιώθηκα. Εκείνη την ημέρα υποσχέθηκα στον εαυτό μου ταξίδια σε εξωτικούς και μακρινούς τόπους, που με σαγήνευαν με υποσχέσεις εκπλήρωσης κάθε είδους επιθυμιών.

Πράγματι, ταξίδεψα πολύ, όμως σπάνια ήταν τα ταξίδια που λαχταρούσα. Μόνο τώρα που βαδίζω στο δεύτερο ήμισυ του αιώνα της ζωής μου κατάφερα να δεχτώ ότι δεν πειράζει που δεν πήγα στις Μαλδίβες, που δεν ήμουν επιβάτης του Orient Express, που δεν απόλαυσα τις πολυτέλειες του Ritz. Ίσως να μού δοθεί κάποια ευκαιρία ή μπορεί και να μη με νοιάζει πια τόσο πολύ.

Άλλα ταξίδια έκανα, συχνά κουραστικά, όπως εκείνη τη μακρόχρονη πορεία που με περίμενε μετά από εκείνα τα μοιραία γενέθλια. Ένα ωμό και σκοτεινό ταξίδι προς την ωριμότητα, κρατώντας απ’ το χέρι έναν πατέρα που τερμάτισε τη παραμονή του στη γη πάρα πολύ πρόωρα.

Έτσι, στο ημερολόγιο του ταξιδιού μου στοιβάζω αναμνήσεις που δεν διαιωνίζονται με τη φωτογραφική μηχανή … τις φωνές των προγόνων μου από τη Σικελία που αντηχούν ανάμεσα στα ερείπια του Selinunte … το βλέμμα των παιδιών του δρόμου του Γιοχάνεσμπουργκ, που ήρθαν στη δική μας πατρίδα και απεχθάνονται την επιστροφή στη δική τους φρικτή πραγματικότητα…. τα δάκρυα των βετεράνων της απόβασης στο Pachino όταν επέστρεψαν στην ίδια παραλία μετά από 60 χρόνια … το χιόνι που πέφτει στο συρματόπλεγμα του Auschwitz … o φόβος των συνοδοιπόρων μου στην αρρώστια που, αφού μού πήρε μακριά τον πατέρα, γύρισε για να πάρει κι εμένα. Αλλά εγώ προσποιήθηκα την ανίδεη.

Angela Arnone. «Ημερολόγιο ταξιδιού».

Κλείνοντας το 51ο έτος της ηλικίας μου, η σκέψη μου κάνει πέρα την κούραση και βρίσκει καταφύγιο στα όνειρα που έκανα παλιά στα 30 μου, γυρνώντας στη μέρα που ενηλικιώθηκα. Εκείνη τη μέρα είχα πει στον εαυτό μου ότι θα ταξίδευα σε όλα εκείνα τα μακρινά εξωτικά μέρη που με τραβούσαν με τις υποσχέσεις τους για κάθε είδους απόλαυση.

Ταξίδια έκανα, αλλά σπάνια αυτά που περίμενα. Μόνο τώρα, μπαίνοντας στο δεύτερο μισό της ζωής μου, παραδέχομαι ότι το ίδιο κάνει που δεν πήγα ποτέ στις Μαλβίδες, που δεν πήρα το Όριεντ Εξπρές, που δεν έμεινα στο Ριτζ. Ίσως κάποια στιγμή να το κάνω, ή ίσως δε με νοιάζει πια και τόσο πολύ.

Τα ταξίδια ήταν άλλα, συχνά κουραστικά, όπως ο μακρύς δρόμος που με περίμενε μετά από εκείνα τα μοιραία γενέθλια. Ένα ανώμαλο και σκοτεινό ταξίδι προς την ωριμότητα, κρατώντας απ’ το χέρι έναν πατέρα που η ζωή του σ' αυτή τη γη τελείωνε υπερβολικά νωρίς.

Έτσι, γεμίζω το ταξιδιωτικό μου ημερολόγιο με αναμνήσεις που δεν απαθανατίζονται με τη φωτογραφική μηχανή: τις φωνές των Σικελών προγόνων μου που αντηχούν ανάμεσα στα ερείπια του Σελινούντα, το βλέμμα των παιδιών του δρόμου στο Γιοχάνεσμπουργκ που μας πλησίαζαν κι έπειτα επέστρεφαν απρόθυμα στη θλιβερή πραγματικότητά τους, τα δάκρυα των βετεράνων της εισβολής του ’43 στο Πακίνο που επέστρεψαν στην ίδια εκείνη ακτή όπου είχε αποβιβαστεί ο στρατός 60 χρόνια πριν, το χιόνι που πέφτει στο αγκαθωτό συρματόπλεγμα του Άουσβιτς, το φόβο των συνταξιδιωτών μου στην αρρώστια που, έχοντας πάρει τον πατέρα μου, επέστρεψε για να φωνάξει κι εμένα. Αλλά εγώ κάνω πως δεν την ακούω.

Άντζελα Αρνόνε, «Ταξιδιωτικό ημερολόγιο».

Έχοντας περάσει τα πενήντα ένα, η σκέψη ξεκουράζει τη κούραση και βρίσκει καταφύγιο στα όνειρα που κάναμε στα τριάντα μας, επιστρέφοντας στη μέρα που ενηλικιωθήκαμε….. Αυτή τη μέρα είπα στον εαυτό μου ότι θα ταξίδευα σε όλα εκείνα τα εξωτικά και μακρινά μέρη που με τραβάγανε, υποσχόμενα ικανοποιήσεις κάθε είδους.

Και ταξίδια έχω κάνει, σπάνια όμως αυτά που προσδοκούσα. Τώρα μόνο, μπαίνοντας στο δεύτερο μισό του αιώνα της ζωής μου, δέχομαι ότι το ίδιο μου κάνει που δεν έχω πάει στις Μαλβίδες, που δεν έχω πάρει το Οριάν Εξπρές, που δεν έχω διανυκτερεύσει στο Ριτς. Ίσως θα τα κάνω έγκαιρα και ίσως να μη μ’ ενδιαφέρει καν τόσο πολύ και αν δεν γίνουν.

Τα ταξίδια ήτανε διαφορετικά, πολλές φορές κουραστικά, όπως ο πρώτος μακρύς δρόμος που με περίμενε ύστερα από εκείνα τα προφητικά γενέθλια. Ένα απάνθρωπο και σκοτεινό ταξίδι προς την ωριμότητα, κρατώντας απ’ το χέρι ένα πατέρα, του οποίου η γήινη παραμονή έφτανε στο τέλος της αρκετά, μπορούμε να πούμε, σύντομα.

Έτσι, στο ημερολόγιο των ταξιδιών μου, στοιβάζονται αναμνήσεις που δεν συλλαμβάνονται με τη φωτογραφική μηχανή… οι φωνές των προγόνων μου από τη Σικελία ανάμεσα στα χαλάσματα της Σελινούντα… το βλέμμα των παιδιών στους δρόμους του Γιοχάνεσμπουργκ, που ήρθαν σε μιας για να επιστρέψουν στη φοβερή τους πραγματικότητα ... τα δάκρυα των βετεράνων της απόβασης στο Πακίνο που πέσανε σε αυτή την ίδια τη παραλία εδώ και εξήντα χρόνια … το χιόνι που πέφτει σε νιφάδες πάνω στο συρματόπλεγμα του Άουσβιτς … ο φόβος των συντρόφων μου στο ταξίδι μέσα στην αρρώστια, η οποία αφού πήρε μακριά τον πατέρα μου, κατέληξε στο να φωνάξει ακόμα και μένα. Εγώ όμως έκανα πως δεν άκουγα.

Άντζελα Αμόρε. "Ημερολόγιο ταξιδιού".