- «Aspiramos a ser lo que auténticamente somos, pero a medida que creemos lograrlo, nos invade el hartazgo de lo que realmente somos».
- «Los únicos brazos entre los cuales nos resignaríamos a pasar la vida son los brazos de las Venus que han perdido los brazos».
- «Una luz sin fuerza para llegar al suelo ribetea con tiza las molduras y las aristas de las casas, que tienen facha de haber dormido mal, y obliga a salir de entre sus sábanas a las nubes desnudas, que se envuelven en gasas amarillentas y verdosas y se ciñen, por último, una túnica blanca».
- «Jamás existirán caballos capaces de tirar un par de patadas que violenten, más rotundamente, las leyes de la perspectiva y posean, al mismo tiempo, un concepto más equilibrado de la composición, que el par de patadas que tiran los heroicos percherones de Paolo Uccello».
- «Nada ansío de nada, mientras dura el instante de eternidad que es todo, cuando no quiero nada».
- «Aunque se alteren todas nuestras concepciones sobre la Vida y la Muerte, ha llegado el momento de denunciar la enorme superchería de las "Meninas" que —siendo las propias "Meninas" de carne y hueso— colgaron un letrerito donde se lee Velázquez, para que nadie descubriera el auténtico y secular milagro de su inmortalidad».
- «La disección de los ojos de Monet hubiera demostrado que Monet poseía ojos de mosca; ojos forzados por innumerables ojitos que distinguen con nitidez los más sutiles matices de un color pero que, siendo ojos autónomos, perciben esos matices independientemente, sin alcanzar una visión sintética de conjunto».
- «El cúmulo de atorrantismo y de burdel, de uso y abuso de limpiabotas, de sensiblería engominada, de ojo en compota, de rebote y de tristeza sin razón —allí está la pampa... más allá del indio... la quena... el tamboril— que se espereza y canta en los acordes del tango que improvisa cualquier lunfardo».
- «Los cubistas salvaron a la pintura de las corrientes de aire, de los rayos de sol que amenazaban derretirla pero —al cerrar herméticamente las ventanas, que los impresionistas habían abierto en un exceso de entusiasmo— le suministraron tal cúmulo de recetas, una cantidad tan grande de ventosas que poco faltó para que la asfixiaran y la dejasen descarnada, como un esqueleto».
- «Los bustos romanos serían incapaces de pensar si el tiempo no les hubiera destrozado la nariz». | „მივისწრაფვით ჩვენი თავის პოვნისკენ, მაგრამ როცა გვგონია, რომ ამას მივაღწიეთ, ჩვენი თავით სიმაძღრე გვავსებს“.
„ერთადერთი მკლავები, რომლით გარშემორტყმული დავთანხმდებოდით ცხოვრების გატარებაზე, ვენერის მკლაბებია, რომლებიც მან დაკარგა“.
„შუქი, უძლური რომ ძირს მიაღწიოს, ცარცით რთავს ჩუქურთმებსა და კიდეებს სახლებისა, რომლებსაც გამოუძინებელი შესახედაობა აქვთ, და აიძულებს ზეწრებიდან გამოძვრნენ ტიტველ ღრუბლებს, რომლებიც მოყვითალო და მომწვანო თხელ ქსოვილში ეხვევიან და, ბოლოს, თეთრ ხალათს ისხამენ“.
„არასოდეს იარსებებს ცხენი, რომელიც მოახერხებს ერთი-ორი ისეთი პანღურის ამოკვრას, რომ საბოლოოდ დაარღვიოს პერსპექტივის კანონები და, ამავე დროს, ჰქონდეს კომპოზიციაზე უფრო გაწონასწორებული შეხედულება, ვიდრე პაოლო უჩელოს გმირული პერშერონული ცხენის პანღურებს“.
„არაფერს ვნატრობ, სანამ გრძელდება მარადიულობის წამი, რომელიც ყველაფერია, როცა არაფერს ვნატრობ“.
„თუნდაც შევიცვალოთ ყველა შეხედულება სიცოცხლესა და სიკვდილზე, დროა გამოვამჟღავნოთ უსასრულო სიყალბე „მენინებისა“, რომლებმაც - თუმცა თვით „მენინები“ სისხლისა და ხორცისგან არიან - ჩამოჰკიდეს პატარა ნიშანი ზედ აღნიშნული ველასკესის სახელით, რათა ვერავის აღმოეჩინა მისი ნამდვილი საჯარო უკვდავების სასწაული“.
„მონეს თვალების გაკვეთა აჩვენებდა, რომ მას ჰქონდა ბუზის თვალები; თვალები, შედგენილი უთვალავი პატარა თვალისგან, რომლებიც ნათლად არჩევენ რაიმე ფერის დახვეწილ ტონალობებს, მაგრამ როგორც დამოუკიდებელი თვალები, მათ აღიქვამენ განცალკევებულად, ერთიანი სურათის მიუღწევლად“.
„ერთიანობა მაწანწალობისა და როსკიპობის, ძალადობის ხმარებისა და ბოროტად გამოყენების, დავარცხნილი მგრძნონბიარობის, ჩალურჯებული თვალების, უმიზეზო სიხარულისა და ნაღველის - ამაშია პამპასების არსი... ინდიელების იქეთ... სალამურის... დაირის - რომელიც ზარმაცად მღერის ტანგოს აკორდებზე და ნებისმიერ ჟარგონზე იმპროვიზირებას ახერხებს“.
„კუბისტებმა გადაარჩინეს მხატვრული ხელოვნება ორპირი ქარისგან და მზის სხივებისგან, რომლებიც მას დადნობით ემუქრებოდნენ - ჰერმეტულად დაკეტეს ფანჯრები, იმპრესიონისტების მიერ გადაჭარბებულ ენთუზიაზმში გახსნილი - იგი უზრუნველყვეს რეცეპტების ისეთი რაოდენობით, იმდენი მისაწოვრით, რომ კინაღამ დაახრჩეს და ჩონჩხივით უხორცო დატოვეს“.
„ძველ რომაელთა ბუსტებს არ ექნებოდათ აზროვნების უნარი, დროს მათთვის ცხვირები რომ არ მოემტვრია“. |