ProZ.com translation contests »
2014 annual ProZ.com translation contest: "Celebrations" » English to Greek » Entry #16835


Source text in English

Translation #16835

Who cast that first fateful tomato that started the La Tomatina revolution? The reality is no one knows. Maybe it was an anti-Franco rebellion, or a carnival that got out of hand. According to the most popular version of the story, during the 1945 festival of Los Gigantes (a giant paper mâché puppet parade), locals were looking to stage a brawl to get some attention. They happened upon a vegetable cart nearby and started hurling ripe tomatoes. Innocent onlookers got involved until the scene escalated into a massive melee of flying fruit. The instigators had to repay the tomato vendors, but that didn't stop the recurrence of more tomato fights—and the birth of a new tradition.

Fearful of an unruly escalation, authorities enacted, relaxed, and then reinstated a series of bans in the 1950s. In 1951, locals who defied the law were imprisoned until public outcry called for their release. The most famous effrontery to the tomato bans happened in 1957 when proponents held a mock tomato funeral complete with a coffin and procession. After 1957, the local government decided to roll with the punches, set a few rules in place, and embraced the wacky tradition.

Though the tomatoes take center stage, a week of festivities lead up to the final showdown. It's a celebration of Buñol's patron saints, the Virgin Mary and St. Louis Bertrand, with street parades, music, and fireworks in joyous Spanish fashion. To build up your strength for the impending brawl, an epic paella is served on the eve of the battle, showcasing an iconic Valencian dish of rice, seafood, saffron, and olive oil.

Today, this unfettered festival has some measure of order. Organizers have gone so far as to cultivate a special variety of unpalatable tomatoes just for the annual event. Festivities kick off around 10 a.m. when participants race to grab a ham fixed atop a greasy pole. Onlookers hose the scramblers with water while singing and dancing in the streets. When the church bell strikes noon, trucks packed with tomatoes roll into town, while chants of "To-ma-te, to-ma-te!" reach a crescendo.

Then, with the firing of a water cannon, the main event begins. That's the green light for crushing and launching tomatoes in all-out attacks against fellow participants. Long distance tomato lobbers, point-blank assassins, and medium range hook shots. Whatever your technique, by the time it's over, you will look (and feel) quite different. Nearly an hour later, tomato-soaked bombers are left to play in a sea of squishy street salsa with little left resembling a tomato to be found. A second cannon shot signals the end of the battle.
Ποιός πέταξε εκείνη την πρώτη μοιραία ντομάτα που ξεκίνησε την επανάσταση La Tomatina; Η αλήθεια είναι πως κανείς δεν το ξέρει. Ισως ήταν μια αντιστασιακή πράξη εναντίον του Φράνκο, ίσως ένα καρναβαλικό γλέντι που ξέφυγε από τον έλεγχο. Σύμφωνα με την πιο δημοφιλή εκδοχή της ιστορίας, κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ Los Gigantes το 1945 (μια παρέλαση γιγαντιαίων αγαλμάτων από παπιέ μασιέ), οι ντόπιοι ψαχνόταν για καυγά θέλοντας να τραβήξουν την προσοχή. Βρήκαν ένα καρότσι με ζαρζαβατικά και άρχισαν να εκσφενδονίζουν ώριμες ντομάτες. Οι αθώοι θεατές δεν άργησαν να ενεπλακούν και σε λίγο η σκηνή είχε εκτροχιαστεί μετατρεπόμενη σε μια τεράστια συμπλοκή με ιπτάμενες ντομάτες. Οι ταραχοποιοί υποχρεώθηκαν να πληρώσουν τους οπωροπώλες για τις ντομάτες, όμως αυτό δεν εμπόδισε νέους ντοματοπόλεμους και τη δημιουργία ενός νέου εθίμου.

Φοβούμενοι μια άναρχη κλιμάκωση, οι αρχές επέβαλαν, απέσυραν και κατόπιν επανέφεραν μια σειρά απαγορεύσεων τη δεκαετία του '50. Το 1951, οι ντόποιοι που αψήφισαν τον νόμο φυλακίστηκαν έως ότου η κατακραυγή του κόσμου έφερε την απελευθέρωσή τους. Το 1957 μια σάτιρα για τις απαγορεύσεις των ντοματοπόλεμων έγινε διάσημη, όταν οι υποστηρικτές του θεσμού έστησαν μια ψεύτικη κηδεία με φέρετρο και επικήδειο ξεπροβόδισμα για τη ντομάτα. Μετά το 1945, η τοπική κυβέρνηση αποφάσισε να ενδώσει, όρισε ορισμένους κανόνες και ενστερνίστηκε το τρελό αυτό έθιμο.

Παρόλο που οι ντομάτες είναι πάντα οι πρωταγωνιστές, μια εβδομάδα εορτασμών προηγείται της τελικής σύγκρουσης. Είναι η γιορτή των πολιούχων της πόλης Buñol, της Παρθένου Μαρίας και του Αγίου Louis Bertrand, με παρελάσεις στους δρόμους, μουσική και πυροτεχνήματα, που γιορτάζεται με χαρακτηριστική ισπανική ευθυμία. Για να πάρεις δυνάμεις για την επικείμενη μάχη, μια επική παέλια προσφέρεται την παραμονή του αγώνα, προβάλλοντας το εμβληματικό αυτό πιάτο της Βαλένθια με ρύζι, θαλασσινά, ζαφορά και ελαιόλαδο.

Σήμερα, σε αυτό το ανεξέλεγκτο φεστιβάλ έχει μπει κάποιου είδους τάξη. Οι διοργανωτές έχουν προχωρήσει στη δημιουργία μιας ποικιλίας μη βρώσιμης ντομάτας ειδικά για το ετήσιο αυτό φεστιβάλ. Οι εορτασμοί ξεκινούν περίπου στις 10 το πρωί όταν οι συμμετέχοντες παίρνουν μέρος σε έναν αγώνα με στόχο να καταφέρουν να πιάσουν ένα χοιρομέρι που είναι τοποθετημένο στην κορυφή ενός γλιστερού λαδωμένου στύλου. Οι θεατές πετούν με λάστιχα νερό σε αυτούς που προσπαθούν να σκαρφαλώσουν, τραγουδώντας και χορεύοντας στους δρόμους. Όταν η καμπάνα της εκκλησίας χτυπήσει στις 12 το μεσημέρι, φορτηγά γεμάτα με ντομάτες καταφτάνουν στην πόλη ενώ ακούγεται όλο και πιο δυνατά η κραυγή «To-ma-te, to-ma-te!».

Μετά, με την εκπυρσοκρότηση ενός κανονιού νερού, ξεκινά η κύρια μάχη. Είναι το πράσινο φως για κατά μέτωπο επιθέσεις με εκσφενδονίσεις ντομάτας προς τους άλλους συμμετέχοντες. Ρίψεις ντομάτας από απόσταση, εξ επαφής δολοφονικά και μέτριας έντασης πλάγια χτυπήματα. Όποια κι αν είναι η τεχνική σου, όταν θα τελειώσει ο βομβαρδισμός ντομάτας, θα φαίνεσαι (και θα αισθάνεσαι) πολύ διαφορετικά. Σχεδόν μια ώρα μετά, οι βομβιστές, μούσκεμα στη ντομάτα, παίζουν μέσα σε μια θάλασσα φρέσκιας σάλτσας που καλύπτει τους δρόμους ενώ δεν υπάρχει πλέον σχεδόν ούτε ίχνος από κάτι που να θυμίζει ολόκληρη ντομάτα. Μια δεύτερη ρίψη του κανονιού σηματοδοτεί το τέλος της μάχης.


Discuss this entry