Ποιος να έριξε άραγε αυτήν την πρώτη μοιραία ντομάτα, που αποτέλεσε την αφορμή για το ισπανικό φεστιβάλ La Tomatina; Κανείς δεν ξέρει πραγματικά. Μπορεί να ξεκίνησε ως ένδειξη διαμαρτυρίας κατά του δικτάτορα Φράνκο ή για πλάκα σε κάποιο καρναβάλι που ξέφυγε απ' τον έλεγχο των διοργανωτών. Σύμφωνα με την πιο δημοφιλή εκδοχή του θρύλου, ορισμένοι ντόπιοι έψαχναν ευκαιρία για να τραβήξουν την προσοχή στο καρναβάλι Los Gigantes του 1945, στο οποίο έκαναν παρέλαση γιγαντιαίες κούκλες από πεπιεσμένο χαρτί. Τυχαία έπεσαν πάνω σε έναν πάγκο με λαχανικά και άρχισαν να ρίχνουν γινωμένες ντομάτες στους παρευρισκόμενους. Οι αθώοι θεατές άρχισαν κι αυτοί να συμμετέχουν στο παιχνίδι εκσφενδονίζοντας ντομάτες, μέχρι που η κατάσταση ξέφυγε τελείως από τον έλεγχο και εξελίχθηκε σε έναν φοβερό πόλεμο με ιπτάμενα λαχανικά. Αν και οι ηθικοί αυτουργοί αποζημίωσαν τα οπωροπωλεία της περιοχής για τις ζημιές που υπέστησαν, αυτό δεν τους εμπόδισε να επαναλάβουν τον ντοματοπόλεμο τις επόμενες χρονιές, δημιουργώντας έτσι αυτή τη νέα παράδοση της γιορτής της ντομάτας.

Οι αρχές, φοβούμενες ότι η κατάσταση θα κλιμακωνόταν σε ανεξέλεγκτο βαθμό, έβαλαν περιορισμούς στον ντοματοπόλεμο, τους οποίους στη συνέχεια χαλάρωσαν, ώσπου τελικά τη δεκαετία του ’50 ανακοίνωσαν μια σειρά από απαγορεύσεις. Το 1951, όσοι ντόπιοι αψήφησαν το νόμο περί απαγόρευσης του ντοματοπολέμου φυλακίστηκαν. Ωστόσο, χάρη στη δημόσια κατακραυγή αφέθηκαν ελεύθεροι. Η πιο γνωστή διαμαρτυρία κατά της απαγόρευσης του φεστιβάλ La Tomatina έγινε το 1957, τότε που οι θερμοί υποστηρικτές του διοργάνωσαν ολόκληρη παρωδία για την κηδεία της ντομάτας με ένα πραγματικό φέρετρο που το ακολουθούσε μια νεκρική πομπή. Μετά το 1957, η τοπική αυτοδιοίκηση αποφάσισε να συμβιβαστεί με την κατάσταση θέτοντας ορισμένους κανόνες, αλλά τελικά αποδέχτηκε αυτήν την ασυνήθιστη παράδοση.
Παρόλο που τον πρωταγωνιστικό ρόλο τον έχει η ντομάτα, μια εβδομάδα πριν από την τελική αναμέτρηση, ολόκληρη η πόλη ζωντανεύει με διάφορες εορταστικές εκδηλώσεις. Η Μπουνιόλ διοργανώνει μεγάλη γιορτή με παρελάσεις, μουσική και πυροτεχνήματα στον γνωστό ξέφρενο ισπανικό ρυθμό, προς τιμήν των δύο πολιούχων της, της Παρθένου Μαρίας και του Σεντ Λούις Μπέρτραντ. Για να δυναμώσουν οι συμμετέχοντες της μάχης, την παραμονή της αναμέτρησης, τρώνε μια γιγάντια παέγια, το θρυλικό φαγητό της Βαλένθιας που φτιάχνεται με ρύζι, θαλασσινά, σαφράν και ελαιόλαδο.

Σήμερα η απελευθερωμένη αυτή γιορτή έχει, σε κάποιο βαθμό, μέτρο. Οι διοργανωτές προετοιμάζονται πια τόσο καλά, που καλλιεργούν μια ειδική ποικιλία κακόγευστης ντομάτας, απλώς και μόνο για να χρησιμοποιηθεί στο ετήσιο φεστιβάλ La Tomatina. Οι εορτασμοί ξεκινούν περίπου στις δέκα το πρωί. Οι συμμετέχοντες αγωνίζονται να αρπάξουν ένα χοιρομέρι που κρέμεται από την κορυφή μιας κολόνας αλειμμένης με λίπος. Οι θεατές από κάτω καταβρέχουν με νερό τους τολμηρούς που προσπαθούν να σκαρφαλώσουν, ενώ χορεύουν και τραγουδούν στους δρόμους. Όταν η καμπάνα της εκκλησίας σημάνει μεσημέρι, αρχίζουν να καταφτάνουν στην πόλη φορτηγά με ντομάτες, ενώ τα πλήθη ζητωκραυγάζουν «To-ma-te, to-ma-te».

Στη συνέχεια, ένα κανόνι νερού δίνει το σήμα για να αρχίσει η μάχη. Αυτό είναι το πράσινο φως που περιμένουν οι συμμετέχοντες για να αρχίσουν να λιώνουν και να ρίχνουν ντομάτες με ξέφρενο ρυθμό προς τους άλλους συμμετέχοντες. Ανεξάρτητα από την πολεμική τεχνική τους (μακρινές βολές, καρφώματα και ραβέρσες), δεν υπάρχει καμία περίπτωση να βγει κανείς αλώβητος απ' τον πόλεμο της ντομάτας. Μετά από λίγες ώρες, οι πασαλειμμένοι βομβιστές, που έχουν κυριολεκτικά λουστεί στη ντομάτα, πλατσουρίζουν σε μια λίμνη από σάλτσα, μέσα στην οποία με δυσκολία μπορεί κανείς να διακρίνει κάποιο κομμάτι που να μοιάζει με ντομάτα. Και ο ντοματοπόλεμος τελειώνει με μια δεύτερη κανονιά νερού.

Ποιος πέταξε άραγε την πρώτη μοιραία ντομάτα που ξεκίνησε την επανάσταση γνωστή ως «La Tomatina»; Κανείς δεν ξέρει. Ίσως το φαινόμενο να άρχισε ως διαμαρτυρία κατά του Φράνκο ή να ήταν κάποιο καρναβάλι που ξέφυγε εκτός ελέγχου. Σύμφωνα με την κοινώς αποδεκτή εκδοχή της ιστορίας, όλα ξεκίνησαν το 1945 στο φεστιβάλ «Los Gigantes» (μια παρέλαση με τεράστιες μαριονέτες από παπιέ μασέ), όταν κάποιοι ντόπιοι κάτοικοι θέλησαν να στήσουν καυγά για να τραβήξουν την προσοχή. Αφού βρήκαν ένα κάρο με λαχανικά, άρχισαν να πετούν τριγύρω τους γινωμένες ντομάτες. Στο σκηνικό ενεπλάκησαν αθώοι, μέχρι που η κατάσταση κλιμακώθηκε σε μια τρομερή μάχη με ιπτάμενα φρούτα. Αν και οι ηθικοί αυτουργοί υποχρεώθηκαν να αποζημιώσουν τους μανάβηδες, αυτό δεν εμπόδισε τη διεξαγωγή περισσότερων ντοματοπολέμων, ούτε τη γέννηση μιας νέας παράδοσης.

Φοβούμενες μια άναρχη κλιμάκωση του φαινομένου, οι αρχές πρώτα εφάρμοσαν, ύστερα χαλάρωσαν και τέλος επανέφεραν μια σειρά απαγορεύσεων κατά τη δεκαετία του 1950. Το 1951 οι ντόπιοι κάτοικοι που αψήφησαν τον νόμο φυλακίστηκαν και έπειτα απελευθερώθηκαν λόγω της δημόσιας κατακραυγής. Η πιο περιβόητη ένδειξη περιφρόνησης προς τις απαγορεύσεις της ντομάτας έλαβε χώρα το 1957, όταν υποστηρικτές του φαινομένου πραγματοποίησαν μια κηδεία-παρωδία για την ντομάτα, απ’ όπου δεν έλειπε το φέρετρο και η νεκρώσιμη ακολουθία. Μετά το 1957, η τοπική κυβέρνηση το πήρε απόφαση και, αφού πρώτα όρισε μερικούς κανόνες, αποδέχτηκε αυτήν τη θεότρελη παράδοση.

Αν και πρωταγωνιστές της «La Tomatina» είναι φυσικά οι ντομάτες, πριν την τελική αναμέτρηση προηγείται μια εβδομάδα εκδηλώσεων. Πρόκειται για έναν εορτασμό της Παναγίας και του Αγίου Λουί Μπερτράν που θεωρούνται προστάτες της Μπουνιόλ, με παρελάσεις τους δρόμους, μουσική και πυροτεχνήματα, έτσι όπως συνηθίζουν να γιορτάζουν οι Ισπανοί. Για να πάρουν δυνάμεις οι συμμετέχοντες, την παραμονή της μάχης σερβίρεται μια επικών διαστάσεων παέγια, το πλέον χαρακτηριστικό έδεσμα της Βαλένθια που φτιάχνεται με ρύζι, θαλασσινά, ζαφορά και ελαιόλαδο.

Στη σημερινή εποχή, το αχαλίνωτο αυτό φεστιβάλ έχει αποδεχτεί την παρουσία μιας κάποιας τάξης. Οι διοργανωτές καλλιεργούν πλέον μια ειδική ποικιλία όχι και τόσο εύγευστης ντομάτας, αποκλειστικά για το ετήσιο φεστιβάλ. Οι εορτασμοί ξεκινούν κατά τις δέκα το πρωί, όταν οι συμμετέχοντες τρέχουν να αρπάξουν το χοιρομέρι που έχει τοποθετηθεί στην κορυφή ενός λιγδιασμένου κονταριού. Οι θεατές καταβρέχουν τους αγωνιστές με νερό χρησιμοποιώντας ποτιστικά λάστιχα καθώς τραγουδούν και χορεύουν στους δρόμους. Όταν η καμπάνα της εκκλησίας σημαίνει δώδεκα, φορτηγά γεμάτα ντομάτες καταφτάνουν στην πόλη, ενώ την ίδια ώρα οι φωνές «Το-μα-τε, το-μα-τε!» κορυφώνονται σε ένα ρυθμικό κρεσέντο.

Και τότε έρχεται το έναυσμα της κεντρικής εκδήλωσης, η πυροδότηση ενός κανονιού νερού. Αυτή αποτελεί και το πράσινο φως για να επιδοθούν οι συμμετέχοντες σε ολικές επιθέσεις εκτόξευσης και σύνθλιψης ντοματών. Καταπέλτες ντομάτας μεγάλου βεληνεκούς, σιωπηλές δολοφονίες εξ επαφής και κρεμαστές βολές από μεσαίες αποστάσεις. Όποια τεχνική και αν ακολουθήσει κανείς, όταν πια τελειώνει η μάχη φαίνεται (και αισθάνεται) πολύ διαφορετικά. Μετά από μία περίπου ώρα, οι ντοματολουσμένοι βομβιστές παίζουν σε μία θάλασσα σάλτσας στους δρόμους, όπου μετά βίας απομένει κάτι που να μοιάζει με ντομάτα. Μια δεύτερη βολή του κανονιού σημαίνει και το τέλος της μάχης.

Ποιος έριξε την πρώτη εκείνη μοιραία ντομάτα που ξεκίνησε τον «Πόλεμο της ντομάτας», την Tomatina; Η αλήθεια είναι ότι κανένας δεν ξέρει σίγουρα. Μπορεί να ήταν μια πράξη εξέγερσης κατά του Φράνκο ή κάποιο πανηγύρι που εξετράπη. Σύμφωνα με την πιο δημοφιλή εκδοχή της ιστορίας, το 1945, κατά τη γιορτή των Γιγάντων (μια παρέλαση με γιγαντιαίες μαριονέτες από παπιέ μασέ), κάποιοι ντόπιοι αποφάσισαν να στήσουν έναν γερό τσακωμό για να τραβήξουν την προσοχή. Ένα καρότσι με ζαρζαβατικά βρέθηκε στο δρόμο τους, οπότε άρχισαν να εκσφενδονίζουν γινωμένες ντομάτες. Έσπευσαν να συνδράμουν και κάποιοι περαστικοί, με συνέπεια να κλιμακωθεί το όλο επεισόδιο σε μια τεράστια συμπλοκή με ιπτάμενα ζαρζαβατικά. Οι πρωτοστάτες αναγκάστηκαν να αποζημιώσουν τους μανάβηδες, αλλά αυτό δεν απέτρεψε την επανάληψη των τοματομαχιών – και τη γέννηση μιας νέας παράδοσης.

Οι αρχές φοβήθηκαν την ανεξέλεγκτη κλιμάκωση και επέβαλαν κάποιες απαγορεύσεις, στη συνέχεια τις χαλάρωσαν και κατόπιν, τη δεκαετία του 1950, τις επανέφεραν. Το 1951 οι ντόπιοι που αψήφησαν το νόμο πήγαν φυλακή ωσότου η δημόσια κατακραυγή επέβαλε την αποφυλάκισή τους. Το θρασύτερο σνομπάρισμα των απαγορεύσεων του ντοματοπόλεμου συνέβη το 1957, όταν οι οπαδοί του οργάνωσαν μια παρωδία κηδείας της ντομάτας, με φέρετρο και πομπή. Μετά το 1957, οι τοπικές αρχές αποφάσισαν να συμβιβαστούν με την κατάσταση, έβαλαν κάποιους κανόνες να βρίσκονται, και αγκάλιασαν την παλαβή παράδοση.

Αν και στο επίκεντρο των τελετών είναι οι ντομάτες, πριν από την τελική αναμέτρηση προηγείται μια εβδομάδα εορτασμών. Είναι η γιορτή της Παναγίας και του άγιου Λουδοβίκου Βερτράνδου, πολιούχων της Μπουνιόλ, με παρελάσεις, μουσική και πυροτεχνήματα στα ισπανικά εορταστικά πρότυπα. Την παραμονή της μάχης, για να πάρει ο κόσμος δυνάμεις για την επικείμενη σύγκρουση, σερβίρεται μια παέγια επικών διαστάσεων, με κυριότερα συστατικά το εμβληματικό πιλάφι της Βαλένθιας, θαλασσινά, σαφράν και λαδάκι.

Στις μέρες μας, αυτή η αχαλίνωτη γιορτή έχει κάποιο μέτρο τάξης. Οι διοργανωτές έχουν φτάσει στο σημείο να καλλιεργούν μια ειδική ποικιλία μη βρώσιμης ντομάτας αποκλειστικά για την ετήσια εκδήλωση. Ο εορτασμός ξεκινά γύρω στις 10 το πρωί, με αγώνα ταχύτητας όπου κερδίζει όποιος θα αρπάξει πρώτος ένα χοιρομέρι στερεωμένο στην κορυφή ενός γλιστερού κονταριού. Οι θεατές ρίχνουν νερό με μάνικες στους αγωνιζόμενους, ενώ όλοι χορεύουν και τραγουδούν στους δρόμους. Όταν η καμπάνα της εκκλησίας σημαίνει μεσημέρι, φορτηγά γεμάτα ντομάτες μπαίνουν στην πόλη ενώ οι ιαχές «Ντο-μά-τες, ντο-μά-τες!» φτάνουν σε κρεσέντο.

Στη συνέχεια, ανοίγει ένας εκτοξευτήρας νερού και η μάχη ξεκινά. Έχει δοθεί το πράσινο φως για να αρχίσουν οι συμμετέχοντες να λιώνουν τις ντομάτες και να τις εκτοξεύουν ενάντια στους υπόλοιπους — σε μακρινές λόμπες, κοντινά δολοφονικά χτυπήματα και ψηλοκρεμαστές βολές. Όποια τεχνική κι αν προτιμήσεις, όταν όλα θα έχουν τελειώσει, θα νιώθεις άλλος άνθρωπος – και θα δείχνεις άλλος άνθρωπος. Μία σχεδόν ώρα αργότερα, οι πολεμιστές, βουτηγμένοι μέχρι τα νύχια στο ντοματόζουμο, θα έχουν μείνει να παίζουν σε μια θάλασσα κόκκινου πολτού που ελάχιστα θυμίζει ντομάτες. Μια δεύτερη βολή του εκτοξευτήρα σηματοδοτεί το τέλος της μάχης.

Ποιός πέταξε εκείνη την πρώτη μοιραία ντομάτα που ξεκίνησε την επανάσταση La Tomatina; Η αλήθεια είναι πως κανείς δεν το ξέρει. Ισως ήταν μια αντιστασιακή πράξη εναντίον του Φράνκο, ίσως ένα καρναβαλικό γλέντι που ξέφυγε από τον έλεγχο. Σύμφωνα με την πιο δημοφιλή εκδοχή της ιστορίας, κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ Los Gigantes το 1945 (μια παρέλαση γιγαντιαίων αγαλμάτων από παπιέ μασιέ), οι ντόπιοι ψαχνόταν για καυγά θέλοντας να τραβήξουν την προσοχή. Βρήκαν ένα καρότσι με ζαρζαβατικά και άρχισαν να εκσφενδονίζουν ώριμες ντομάτες. Οι αθώοι θεατές δεν άργησαν να ενεπλακούν και σε λίγο η σκηνή είχε εκτροχιαστεί μετατρεπόμενη σε μια τεράστια συμπλοκή με ιπτάμενες ντομάτες. Οι ταραχοποιοί υποχρεώθηκαν να πληρώσουν τους οπωροπώλες για τις ντομάτες, όμως αυτό δεν εμπόδισε νέους ντοματοπόλεμους και τη δημιουργία ενός νέου εθίμου.

Φοβούμενοι μια άναρχη κλιμάκωση, οι αρχές επέβαλαν, απέσυραν και κατόπιν επανέφεραν μια σειρά απαγορεύσεων τη δεκαετία του '50. Το 1951, οι ντόποιοι που αψήφισαν τον νόμο φυλακίστηκαν έως ότου η κατακραυγή του κόσμου έφερε την απελευθέρωσή τους. Το 1957 μια σάτιρα για τις απαγορεύσεις των ντοματοπόλεμων έγινε διάσημη, όταν οι υποστηρικτές του θεσμού έστησαν μια ψεύτικη κηδεία με φέρετρο και επικήδειο ξεπροβόδισμα για τη ντομάτα. Μετά το 1945, η τοπική κυβέρνηση αποφάσισε να ενδώσει, όρισε ορισμένους κανόνες και ενστερνίστηκε το τρελό αυτό έθιμο.

Παρόλο που οι ντομάτες είναι πάντα οι πρωταγωνιστές, μια εβδομάδα εορτασμών προηγείται της τελικής σύγκρουσης. Είναι η γιορτή των πολιούχων της πόλης Buñol, της Παρθένου Μαρίας και του Αγίου Louis Bertrand, με παρελάσεις στους δρόμους, μουσική και πυροτεχνήματα, που γιορτάζεται με χαρακτηριστική ισπανική ευθυμία. Για να πάρεις δυνάμεις για την επικείμενη μάχη, μια επική παέλια προσφέρεται την παραμονή του αγώνα, προβάλλοντας το εμβληματικό αυτό πιάτο της Βαλένθια με ρύζι, θαλασσινά, ζαφορά και ελαιόλαδο.

Σήμερα, σε αυτό το ανεξέλεγκτο φεστιβάλ έχει μπει κάποιου είδους τάξη. Οι διοργανωτές έχουν προχωρήσει στη δημιουργία μιας ποικιλίας μη βρώσιμης ντομάτας ειδικά για το ετήσιο αυτό φεστιβάλ. Οι εορτασμοί ξεκινούν περίπου στις 10 το πρωί όταν οι συμμετέχοντες παίρνουν μέρος σε έναν αγώνα με στόχο να καταφέρουν να πιάσουν ένα χοιρομέρι που είναι τοποθετημένο στην κορυφή ενός γλιστερού λαδωμένου στύλου. Οι θεατές πετούν με λάστιχα νερό σε αυτούς που προσπαθούν να σκαρφαλώσουν, τραγουδώντας και χορεύοντας στους δρόμους. Όταν η καμπάνα της εκκλησίας χτυπήσει στις 12 το μεσημέρι, φορτηγά γεμάτα με ντομάτες καταφτάνουν στην πόλη ενώ ακούγεται όλο και πιο δυνατά η κραυγή «To-ma-te, to-ma-te!».

Μετά, με την εκπυρσοκρότηση ενός κανονιού νερού, ξεκινά η κύρια μάχη. Είναι το πράσινο φως για κατά μέτωπο επιθέσεις με εκσφενδονίσεις ντομάτας προς τους άλλους συμμετέχοντες. Ρίψεις ντομάτας από απόσταση, εξ επαφής δολοφονικά και μέτριας έντασης πλάγια χτυπήματα. Όποια κι αν είναι η τεχνική σου, όταν θα τελειώσει ο βομβαρδισμός ντομάτας, θα φαίνεσαι (και θα αισθάνεσαι) πολύ διαφορετικά. Σχεδόν μια ώρα μετά, οι βομβιστές, μούσκεμα στη ντομάτα, παίζουν μέσα σε μια θάλασσα φρέσκιας σάλτσας που καλύπτει τους δρόμους ενώ δεν υπάρχει πλέον σχεδόν ούτε ίχνος από κάτι που να θυμίζει ολόκληρη ντομάτα. Μια δεύτερη ρίψη του κανονιού σηματοδοτεί το τέλος της μάχης.

Ποιος πέταξε την πρώτη μοιραία ντομάτα που ξεκίνησε την επανάσταση «La Tomatina»? Κανείς δεν ξέρει στ’ αλήθεια. Ίσως ήταν μια κίνηση κατά του Φράνκο, ή μια γιορτή που ξέφυγε απ’ τον έλεγχο. Η πιό κοινή εκδοχή είναι ότι κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ «Los Gigantes» του 1945 (μια τεράστια παρέλαση με κούκλες από χαρτόνι), κάποιοι ντόπιοι προσπάθησαν να στήσουν ένα καυγά για να τραβήξουν την προσοχή. Άρπαξαν σάπιες ντομάτες από ένα κάρο που περνούσε δίπλα τους και άρχισαν να τις εκσφενδονίζουν. Άσχετοι περαστικοί μπήκαν κι’ αυτοί στο παιχνίδι και το αποτέλεσμα ήταν μια μαζική συμπλοκή με ιπτάμενους καρπούς. Οι υπαίτιοι υποχρεώθηκαν να πληρώσουν τις ντομάτες στους εμπόρους, αλλά αυτό δεν εμπόδισε την επανάληψη του ντοματοπόλεμου – και τη γένεση μιας νέας παράδοσης.

Κάτω από τον φόβο μιας ανεξέλεγκτης εξάπλωσης, οι αρχές θέσπισαν, χαλάρωσαν και στη συνέχεια εφάρμοσαν ξανά μια σειρά απαγορεύσεων κατά τη δεκαετία του ’50. Το 1951, διάφοροι ντόπιοι που αψήφησαν τον νόμο φυλακίσθηκαν, έως ότου η δημόσια κατακραυγή κατάφερε την αποφυλάκισή τους. Η πιο γνωστή εναντίωση στις απαγορεύσεις της ντομάτας ήταν το 1957, όταν κάποιοι έστησαν μια κηδεία της ντομάτας, χωρίς να παραλείψουν ούτε το φέρετρο ούτε την τελετή. Μετά το 1957, η τοπική κυβέρνηση αποφάσισε να ηρεμίσει τα πράγματα, έβαλε κάποιους κανόνες και ενστερνίστηκε την παλαβή αυτή παράδοση.

Παρόλο που το κεντρικό θέμα είναι οι ντομάτες, επί μια εβδομάδα γίνονται διάφορες εορταστικές εκδηλώσεις που οδηγούν στο τελικό σόου. Εορτάζονται οι Άγιοι Προστάτες του Buñol, η Παναγία και ο Άγιος Λουις Μπερτραντ, με παρελάσεις, μουσική και βεγγαλικά, με τον γνωστό Ισπανικό γιορταστικό τρόπο. Για να πάρει ο κόσμος δυνάμεις ενόψει του επερχόμενου ντοματοπόλεμου, την παραμονή της μάχης σερβίρεται μια επική παέγια, που περιλαμβάνει ένα κλασικό Βαλενσιάνικο πιάτο με ρύζι, θαλασσινά, σαφράν και ελαιόλαδο.

Σήμερα αυτό το αχαλίνωτο φεστιβάλ έχει κάποια στοιχειώδη τάξη. Οι οργανωτές έφθασαν μέχρι να καλλιεργήσουν μια ειδική ποικιλία από άνοστες ντομάτες, ειδικά για την περίσταση. Οι γιορτές ξεκινούν γύρω στις 10 το πρωί, όταν οι παίκτες διαγωνίζονται να πιάσουν ένα κομμάτι χοιρομέρι που βρίσκεται στην κορυφή ενός μεγάλου κονταριού αλειμμένου με λίπος. Οι θεατές καταβρέχουν τους παίκτες με νερό, τραγουδώντας και χορεύοντας στους δρόμους. Μόλις η καμπάνα της εκκλησίας χτυπήσει μεσημέρι, καταφθάνουν στην πόλη φορτηγά γεμάτα με ντομάτες, ενώ το τραγούδι «To-ma-te, to-ma-te !» φθάνει σε κρεσέντο.

Τέλος, με την εκπυρσοκρότηση ενός κανονιού με νερό, ξεκινά το κύριο θέαμα. Έτσι αρχίζει μια επίθεση κατά μέτωπο με ρίψεις ντομάτας προς όλους τους παρόντες. Περιλαμβάνονται μακρινές ρίψεις ντομάτας, δολοφόνοι με τρίψιμο ντομάτας στο πρόσωπο καθώς και ρίψεις μέσου βεληνεκούς. Όποια και αν είναι η τεχνική σας, στο τέλος θα φαίνεστε (και θα νοιώθετε) τελείως διαφορετικοί. Περίπου μια ώρα αργότερα, οι πυροβολητές, βουτηγμένοι στη ντομάτα, κάθονται και παίζουν μέσα σ’ ένα δρόμο γεμάτο σάλτσα, όπου δεν βρίσκεις πλέον τίποτα που να μοιάζει στοιχειωδώς με μια ολόκληρη ντομάτα. Μια δεύτερη κανονιά δίνει το σήμα για το τέλος της μάχης.

Ποιός έριξε αυτή την πρώτη κρίσιμη τομάτα που ξεκίνησε την Επανάσταση της Τομάτας; Η αλήθεια είναι ότι κανένας δεν γνωρίζει. Μπορεί να ήταν κάποιος αντιφραγκικός επαναστάτης, ή κάποιο καρναβάλι που βγήκε εκτός ελέγχου. Σύμφωνα με τη δημοφιλέστερη εκδοχή της ιστορίας, κατά τη διάρκεια του Φεστιβάλ των Γιγάντων το 1945 (μια παρέλαση με γιγάντιες κουκλες από πεπιεσμένο χαρτί), οι ντόπιοι έψαχναν να στήσουν μια συμπλοκή για να τραβήξουν την προσοχή. Συνέβησαν σε ένα κοντινό κάρο με λαχανικά και άρχισαν να εκτοξεύουν ώριμες τομάτες. Αθώοι θεατές ενεπλάκησαν μέχρι που το συμβάν κλιμακώθηκε σε μια ογκώδη συμπλοκή ιπτάμενων φρούτων. Οι υποκινητές έπρεπε να πληρώσουν ξανά τους μικροπωλητές τομάτας, αλλά αυτό δεν σταμάτησε την επανάληψη περισσότερων πτήσεων τομάτας και τη γένεση μιας νέας παράδοσης.

Φοβούμενοι μια άναρχη κλιμάκωση, οι αρχές θέσπισαν, μετρίασαν, και μετά αποκατέστησαν μια σειρά απαγορεύσεων τη δεκαετία του 50. Το 1951, οι ντόπιοι που αψηφούσαν το νόμο, φυλακίζονταν μέχρι που η δημόσια κατακραυγή επέβαλε την απελευθέρωσή τους. Η πιο διάσημη αναισχυντία στις απαγορεύσεις των τοματών συνέβη το 1957 όταν οι υποστηρικτές πραγματοποίησαν μια προσποιητή κηδεία τοματών ολοκληρωμένη με φέρετρο και πομπή. Μετά το 1957 η τοπική κυβέρνηση αποφάσισε να πάει με τα νερά τους, έθεσε κάποιους κανόνες και ενστερνίστηκε την εξωφρενική παράδοση.

Μολονότι οι τομάτες παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο, μια βδομάδα εορταστικών εκδηλώσεων οδηγούν στην τελική αναμέτρηση. Είναι μια γιορτή με τους προστάτες αγίους της Μπουνιόλ, της Παρθένου Μαρίας, και του Αγίου Βερτράδου με παρελάσεις στους δρόμους, μουσική και πυροτεχνήματα με τον χαρούμενο ισπανικό τρόπο. Για να μαζέψετε δυνάμεις για τον επικείμενο καυγά, την παραμονή της μάχης σερβίρεται μια η φημισσμένη επική παέγια το παραδοσιακό πιάτο της Βαλένθια με ρύζι, θαλασσινά, σαφράν και ελαιόλαδο.

Σήμερα, αυτό το απελευθερωμένο φεστιβάλ έχει κάποιου είδους τάξη. Οι διοργανωτές έχουν προχωρήσει τόσο πολύ ώστε να καλλιεργούν μια ποικιλία δυσάρεστων στη γεύση τοματών ειδικά για την ετήσια εκδήλωση. Οι εορταστικές εκδηλώσεις ξεκινούν γύρω στις 10 π.μ όταν οι συμμετέχοντες παραβγαίνουν για να αρπάξουν ένα χοιρομέρι καρφωμένο πάνω σε ένα γλιστερό στύλο. Οι θεατές καταβρέχουν με λάστιχο τους αγωνιζόμενους ενώ τραγουδούν και χορεύουν στους δρόμους. Όταν χτυπήσει η καμπάνα της εκκλησίας μεσημέρι, φορτηγά φορτωμένα με τομάτες έρχονται στην πόλη ενώ οι ψαλμωδίες το-μα-τα, το-μα-τα φτάνουν σε κρεσέντο.

Τότε, με την εκπυρσοκρότηση του κανονιού με νερό, ξεκινάει το κεντρικό γεγονός. Αυτό είναι το πράσινο φως για τη σύνθλιψη και την εκτόξευση τοματών σε ολοσχερείς επιθέσεις στους συμμετέχοντες. Ψιλοκρεμαστές ρίψεις μεγάλης απόστασης, δολοφόνοι εξ επαφής, και βολές αγκίστρια μεσαίου βεληνεκούς. Όποια και αν είναι η τεχνική σας, όταν θα πλησιάζει το τέλος θα δείχνετε (και θα αισθάνεστε) αρκετά διαφορετικοί. Σχεδόν μια ώρα μετά, βομβιστές μουλιασμένοι στην τομάτα συνεχίζουν να παίζουν σε μια θάλασσα νωπής σάλτσας με ελάχιστα δείγματα που να μοιάζουν με τομάτα. Μια δεύτερη κανονιά σηματοδοτεί το τέλος της μάχης.

Ποιος έριξε εκείνη τη μοιραία ντομάτα, η οποία ξεκίνησε την επανάσταση La Tomatina; Η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν ξέρει. Μπορεί να ήταν ένας επαναστάτης κατά του Φράνκο ή ένα καρναβάλι που ξέφυγε από τον έλεγχο. Σύμφωνα με την πιο δημοφιλή εκδοχή της ιστορίας, κατά τη διάρκεια του 1945, σε ένα φεστιβάλ της πόλης Los Gigantes (μια τεράστια παρέλαση από χάρτινες μαριονέτες), οι ντόπιοι έψαχναν να οργανώσουν μια συμπλοκή για να τραβήξουν την προσοχή. Βρήκαν ένα καλάθι με λαχανικά εκεί κοντά και ξεκίνησαν να εκσφενδονίζουν ώριμες ντομάτες. Αθώοι παρατηρητές πήραν μέρος μέχρι που η σκηνή κλιμακώθηκε σε μια τεράστια συμπλοκή από ιπτάμενα φρούτα. Οι υποκινητές έπρεπε να πληρώσουν τους πωλητές ντομάτας αλλά αυτό δεν εμπόδισε την επανάληψη περισσότερων συμπλοκών ντομάτας — και την αναγέννηση μιας νέας παράδοσης.

Φοβούμενες για μια άναρχη κλιμάκωση, οι αρχές θέσπισαν, χαλάρωσαν και στην συνέχεια επανέφεραν μια σειρά από απαγορεύσεις τη δεκαετία του '50. Το 1951, οι ντόπιοι, οι οποίοι αρνήθηκαν τον νόμο, φυλακίστηκαν μέχρι η δημόσια κατακραυγή να ζητήσει να τους απελευθερώσει. Η μεγαλύτερη αυθάδεια της απαγόρευσης της ντομάτας έγινε το 1957 όταν οι υποστηρικτές πραγματοποίησαν μια παρωδία κηδείας για την ντομάτα με φέρετρα και πομπές. Μετά το 1957, η τοπική κυβέρνηση αποφάσισε να κυλήσει με τις διατρήσεις, να ορίσει μερικούς κανόνες στις θέσεις τους και να καλοσωρίσει αυτή την εκκεντρική παράδοση.

Αν και οι ντομάτες ήταν στο προσκήνιο, μια βδομάδα εορτασμών οδήγησε στην τελική αναμέτρηση. Είναι ένας εορτασμός των πολιούχων Buñol, της Παναγίας και του Αγίου ouis Bertrand, με παρελάσεις στους δρόμους, μουσική και πυροτεχνήματα με χαρούμενη ισπανική μόδα. Για να ενισχύσετε τη δύναμή σας για την επικείμενη φιλονικία, μια παέγια σερβίρεται την παραμονή της μάχης, προβάλλοντας ένα εικονικό πιάτο από ρύζι της Βαλένθια, θαλασσινά, σαφράν και ελαιόλαδο.

Σήμερα, αυτό το απροσδόκητο φεστιβάλ έχει μια τάξη. Οι οργανωτές έχουν προχωρήσει τόσο πολύ ώστε να καλλιεργήσουν μια ειδική ποικιλία η οποία έχει δυσάρεστη γεύση μόνο για αυτό το ετήσιο γεγονός. Οι γιορτές ξεκινούν γύρω στις 10 π.μ. όταν οι συμμετέχοντας κάνουν αγώνα για να πάρουν ένα κομμάτι ζαμπόν από την κορυφή ενός λαδωμένου στύλου. Οι παρατηρητές βρέχουν τους συμμετέχοντες με νερό ενώ τραγουδάνε και χορεύουνε στους δρόμους. Όταν η καμπάνα της εκκλησίας χτυπήσει το μεσημέρι, τα φορτηγά γεμάτα με ντομάτες κυλάνε στην πόλη ενώ τα συνθήματα "Το-μά-τε, το-μά-τε" φτάνουν στο αποκορύφωμα.

Έπειτα, με την πυροδότηση ενός εκτοξευτήρα νερού, το κύριο γεγονός ξεκινά. Αυτό είναι το πράσινο φως για την θραύση και εκσφενδόνιση ντομάτας σε επιθέσεις προς άλλους συμμετέχοντες. Τα μηχανήματα εκσφενδόνισης ντομάτας στοχεύουν κενούς "δολοφόνους" και μεσαίες βολές. Όποια και αν είναι η τεχνική σας, όταν τελειώσει θα φαίνεστε (και θα αισθάνεστε) λίγο διαφορετικοί. Σχεδόν μια ώρα αργότερα, οι εμποτισμένοι στη ντομάτα βομβαρδιστές μένουν για να παίξουν στη θάλασσα από σάλτσα ντομάτας στους δρόμους και με όση ντομάτα έχει απομείνει. Μια δεύτερη βολή σηματοδοτεί το τέλος της μάχης.

Ποιός έριξε εκείνη την πρώτη μοιραία ντομάτα που έδωσε το έναυσμα για την επανάσταση Λα Τοματίνα; Η αλήθεια είναι ότι αυτό κανείς δεν το ξέρει. Μπορεί να ήταν μία επανάσταση κατά των Φράγκων ή ένα καρναβάλι που ξέφυγε της πορείας του. Σύμφωνα με την πιό διάσημη ιστορική εκδοχή, κατά την διάρκεια του φεστιβάλ του 1945 Los Gigantes (μία τεράστια παρέλαση με μαριονέτες παπιέ-μασέ) οι ντόπιοι ψάχνανε να στήσουν καυγά για να τραβήξουν προσοχή. Έτυχε λοιπόν να βρεθούν κάπου κοντά σε ένα κιβώτιο με λαχανικά και ξεκίνησαν να εκτοξεύουν ώριμες ντομάτες. Μπλέκτηκαν και αθώοι θεατές μέχρι που η σκηνή κορυφώθηκε σε μία απίστευτη μάχη ιπτάμενων φρούτων. Οι ταραχοποιοί υποχρεώθηκαν να πληρώσουν τους πωλητές ντομάτας αλλά αυτό δεν σταμάτησε άλλους ντοματοπολέμους – και την δημιουργία μίας νέας παράδοσης.


Φοβούμενοι ενός ανεξέλεγκτου ξεσπάσματος, οι Αρχές εφάρμοσαν κάποια μέτρα και μετά, αφού τα κατήργησαν, στην δεκαετία του ’50 επανέφεραν μία σειρά από απαγορεύσεις. Το 1951, οι ντόπιοι που αψηφούσαν τον νόμο φυλακίζονταν μέχρι που η κοινή διαμαρτυρία απαιτούσε την απελευθέρωση τους. Η πιο διάσημη αλαζωνική εκδήλωση κατά των απαγορεύσεων του ντοματοπόλεμου έγινε το 1957 όταν οπαδοί πραγματοποίησαν μία ειρωνική κηδεία ντομάτας με φέρετρο και εκφορά. Μετά το 1957, η τοπική κυβέρνηση αποφάσισε να αποδεκτεί τα πράγματα ως έχουν, έθεσε μερικούς κανόνες και καλοδέκτηκε εν τέλει την περίεργη αυτή παράδοση.


Παρόλο που είναι οι ντομάτες που έχουν τον κύριο ρόλο, ο παραδοσιακός ντοματοπόλεμος λαμβάνει χώρα στο τέλος μίας εορταστικής εβδομάδας. Πρόκειται για την γιορτή των Αγίων Προστάτων του Buñol, της Παρθένου Μαρίας και του Αγ. Λούις Μπερτράντ, με παρελάσεις δρόμου, μουσική και πυροτεχνήματα κατά τον ισπανικό χαρμόσυνο τρόπο. Για να προετοιμαστείς ψυχολογικά για τις αψημαχίες που σε περιμένουν, την παραμονή της μάχης σερβίρεται ένα επικό πιάτο παέλλας, επιδεικνύοντας ένα εικονικό πιάτιο ρυζιού της Βαλένσιας, θαλασσινά, ζαφρόν, και ελαιόλαδο.

Σήμερα αυτό το αχαλίνωτο φεστιβάλ έχει μπει σε κάποια τάξη. Οι οργανωτές έχουν φτάσει στο σημείο να καλλιεργήσουν μία ειδική ποικιλία μη φαγώσιμων ντομάτων απλά και μόνο για το ετήσιο γεγονός. Οι εορτασμοί ξεκινούν γύρω στις 10 το πρωί όταν οι συμμετέχοντες τρέχουν για να αρπάξουν ένα κομμάτι χαμ στερεωμένο πάνω σε ένα λαδωμένο στύλο. Οι θεατές ρίχνουν νερό στους δρομείς με λάστιχο τραγουδώντας και χορεύοντας στους δρόμους. Όταν η καμπάνα της εκκλησίας κτυπήσει μεσημέρι, τα φορτηγά φορτωμένα με ντομάτες κατευθύνονται προς την πόλη, ενώ τραγούδια "To-ma-te, to-ma-te!", φτάνουν σε κρεσέντο.


Μετά, με την βολή ενός κανονιού νερού, το κεντρικό γεγονός ξεκινάει. Αυτό δίνει το πράσινο φως για το πάτημα και το πέταγμα ντομάτων σε επίθεση προς όλους τους συμμετέχοντες. Όποια και αν είναι η τεχνική σου – ψιλοκρεμαστό ρίξιμο από μακριά, δολοφονικές βολές point-blank και ραβέρσες μεσαίας εμβέλειας - μέχρι που να λήξει ο ντοματοπόλεμος, θα φαίνεσαι (και θα νοιώθεις) κάπως αλλιώτικα. Μετά από περίπου μία ώρα, οι ντοματολουσμένοι βομβιστές αφήνονται να παίξουν σε μία θάλασσα νερουλής σάλτσας δρόμου όπου λίγα θυμίζουν ντομάτα. Μία δεύτερη βολή κανονιού σημάνει την λήξη της μάχης.

Ποιος εκσφενδόνισε την πρώτη μοιραία τομάτα που ξεκίνησε την επανάσταση La Tomatina; Κανείς δεν γνωρίζει την πραγματικότητα. Πιθανώς να επρόκειτο για μία εξέγερση κατά του Φράνκο ή ένα ανεξέλεγκτο καρναβάλι. Σύμφωνα με τις πιο δημοφιλείς εκδοχές της ιστορίας, κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ Los Gigantes (μία παρέλαση γιγάντιων μαριονετών από παπιέ μασιέ) το έτος 1945 , οι ντόπιοι επιδίωξαν να σκηνοθετήσουν μία συμπλοκή για να αποσπάσουν κάποια προσοχή. Αυτοί βρίσκονταν κοντά σε ένα καρότσι με λαχανικά και ξεκίνησαν να εκτοξεύουν ώριμες τομάτες. Αθώοι θεατές ενεπλάκησαν έως ότου η σκηνή κλιμακώθηκε σε μία μαζική συμπλοκή από ιπτάμενα φρούτα. Οι υποκινητές έπρεπε να εξοφλήσουν τις τομάτες στους πωλητές, αλλά δεν σταμάτησαν να επαναλαμβάνουν τις «τοματομαχίες». Αυτό σήμανε και τη γέννηση μίας νέας παράδοσης.

Οι αρχές, έντρομες μιας ακυβέρνητης κλιμάκωσης , θέσπισαν, χαλάρωσαν και κατόπιν επανέφεραν μία σειρά από απαγορεύσεις τη δεκαετία του '50. Το 1951 ντόπιοι, οι οποίοι αψήφισαν τους νόμους, φυλακίστηκαν ώσπου δημόσιες διαμαρτυρίες αξίωσαν την αποφυλάκισή τους. Η πιο φημισμένη κίνηση αναίδειας απέναντι στις απαγορεύσεις της «τομάτας» συνέβη το 1957 όταν οι υποστηρικτές της οργάνωσαν μια εικονική κηδεία τομάτας πλήρης με φέρετρο και πομπή. Μετά το 1957 η τοπική κυβέρνηση αποφάσισε να συμβιβαστεί, θέσπισε κάποιους κανονισμούς και ενστερνίστηκε αυτή την εκκεντρική παράδοση.

Μολονότι οι τομάτες βρίσκονται στο προσκήνιο, μία εβδομάδα εορτασμών καταλήγει σε τελική αναμέτρηση. Πρόκειται για τον εορτασμό των αγίων, Παθέρνου Μαρίας και Αγ. Λουίς Μπερτράντ, προστατών της πόλης Buñol με παρελάσεις, μουσική και πυροτεχνήματα κατά τον εύθυμο ισπανικό τρόπο. Για την ενίσχυση της δύναμης σας για τον επικείμενο διαπληκτισμό μία επικoύ μεγέθους παέλα σερβίρεται την παραμονή της μάχης, επιδεικνύοντας ένα εικονικό από την Βαλέντσια πιάτο με ρύζι, θαλασσινά, σαφράνι και ελαιόλαδο.

Σήμερα αυτό το αδέσμευτο φεστιβάλ έχει κάποιο μέτρο διάταξης. Οι διοργανωτές έφτασαν έως και να καλλιεργούν μία ειδική ποικιλία τομάτας χωρίς γεύση μόνο και μόνο για αυτή την ετήσια εκδήλωση. Οι εορτασμοί ξεκινούν γύρω στις 10 π.μ., όταν οι συμμετέχοντες τρέχουν προκειμένου να αρπάξουν ένα χοιρομέρι που είναι στερεωμένο στην κορυφή ενός λιπαρού κονταριού. Οι θεατές έχοντας μάνικες καταβρέχουν με νερό τους αγωνιζόμενους ενώ τραγουδούν και χορεύουν στους δρόμους. Όταν οι καμπάνες της εκκλησίας χτυπήσουν στις 12 το μεσημέρι, φορτηγά φορτωμένα με τομάτες τσουλούν στην πόλη, ενώ ψαλμοί από «Το-μά-τε, το-μά-τε» φτάνουν σε αποκορύφωση.

Τότε με το έναυσμα ενός κανονιού νερού η κύρια εκδήλωση ξεκινά. Αυτό σημαίνει το πράσινο φως για την συντριβή και εκτόξευση τοματών με κάθε είδους κατεύθυνσης επίθεση ενάντια στους συναδέλφους συμμετέχοντες. Εκτοξευτές τοματών από μακρινή απόσταση, φονιάδες που χτυπούν στο «δόξα πατρί » και βολές πάνω από το κεφάλι μετρίου βεληνεκούς. Όποια κι αν είναι η τεχνική σας, όταν η μάχη τελειώσει, θα βλέπετε (και θα νιώθετε) τελείως διαφορετικά. Σχεδόν μία ώρα αργότερα, οι καταμουσκεμένοι από τις τομάτες βομβιστές καταλήγουν να παίζουν σε μία θάλασσα από πολτοποιημένη στους δρόμους σάλτσα δίχως να μπορεί να βρεθεί το παραμικρό που να θυμίζει μία τομάτα. Η δεύτερη βολή του κανονιού σηματοδοτεί το τέλος της μάχης.

Ποιος ρίχνει ότι η πρώτη μοιραία ντομάτα που ξεκίνησε η επανάσταση La Tomatina; Η πραγματικότητα είναι ότι κανείς δεν ξέρει. Ίσως ήταν μια εξέγερση κατά του Φράνκο, ή ένα καρναβάλι που πήρε από το χέρι. Σύμφωνα με την πιο δημοφιλή εκδοχή της ιστορίας, κατά τη διάρκεια του 1945 φεστιβάλ του Los Gigantes (ένα γιγαντιαίο χαρτί μασέ παρέλαση μαριονέτα), οι ντόπιοι έψαχναν να οργανώσει μια φιλονικία για να πάρει κάποια προσοχή. Μπορούν να συμβεί σε μια καλάθι λαχανικών κοντά και άρχισε να πετά ώριμες ντομάτες. Αθώοι θεατές μπλεγμένος μέχρι τη σκηνή κλιμακώθηκε σε ένα τεράστιο melee φέρουν καρπούς. Οι ηθικοί αυτουργοί έπρεπε να επιστρέψει τους πωλητές ντομάτας, αλλά αυτό δεν εμπόδισε την επανάληψη της περισσότερες μάχες και ντομάτα τη γέννηση μιας νέας παράδοσης.

Φοβούμενοι ένα απείθαρχο κλιμάκωσης, οι αρχές που θεσπίστηκαν, χαλαρή, και στη συνέχεια επανέφερε μια σειρά απαγορεύσεων στη δεκαετία του 1950. Το 1951, οι ντόπιοι οι οποίοι αψήφησαν το νόμο φυλακίστηκαν μέχρι ζήτησε δημόσια κατακραυγή για την απελευθέρωσή τους. Το πιο διάσημο θράσος των απαγορεύσεων ντομάτας που συνέβη το 1957, όταν οι υποστηρικτές πραγματοποιήθηκε μια παρωδία κηδείας ντομάτα μαζί με ένα φέρετρο και πομπή. Μετά το 1957, η τοπική κυβέρνηση αποφάσισε να κυλήσει με τις διατρήσεις, που μερικούς κανόνες στη θέση του, και αγκάλιασε το εκκεντρικός παράδοση.

Αν και οι ντομάτες πάρει το κεντρικό στάδιο, μια εβδομάδα των εορτασμών οδηγήσει μέχρι την τελική αναμέτρηση. Είναι μια γιορτή των πολιούχων Buñol του, της Παναγίας και του Αγίου Louis Bertrand, με παρελάσεις, μουσική και πυροτεχνήματα χαρούμενη ισπανική μόδα. Για να ενισχύσει τη δύναμη σας για την επικείμενη φιλονικία, μια επική παέγια σερβίρεται την παραμονή της μάχης, προβάλλοντας μια εικονική Βαλένθια πιάτο ρύζι, θαλασσινά, σαφράν, και το ελαιόλαδο.

Σήμερα, αυτή η αδέσμευτη φεστιβάλ έχει κάποιο μέτρο της τάξης. Οι διοργανωτές έχουν προχωρήσει τόσο πολύ ώστε να καλλιεργήσει μια ειδική ποικιλία δυσάρεστη ντομάτες μόνο για την ετήσια εκδήλωση. Γιορτές ξεκινήσουν γύρω στο 10 π.μ., όταν οι συμμετέχοντες αγώνα για να αρπάξει ένα ζαμπόν σταθερό στην κορυφή ενός λιπαρό πόλο. Θεατές μάνικα τις scramblers με το νερό, ενώ το τραγούδι και χορό στους δρόμους. Όταν η καμπάνα της εκκλησίας χτυπά το μεσημέρι, φορτηγά γεμάτα με ντομάτες κυλήσει στην πόλη, ενώ άσματα "To-ma-te, με-ma-te!" φτάσουν σε κρεσέντο.

Στη συνέχεια, με την πυροδότηση ενός εκτοξευτήρες ύδατος, το κύριο γεγονός ξεκινά. Αυτό είναι το πράσινο φως για τη θραύση και την έναρξη ντομάτες σε επιθέσεις all-out κατά τους υπόλοιπους συμμετέχοντες. Lobbers Υπεραστικές ντομάτα, το σημείο-κενό δολοφόνους, και πλάνα γάντζο μεσαίου βεληνεκούς. Όποια και αν είναι η τεχνική σας, από τη στιγμή που είναι πάνω, θα δούμε (και να αισθάνονται) είναι αρκετά διαφορετική. Σχεδόν μία ώρα αργότερα, ντομάτα εμποτισμένο βομβαρδιστικά αριστερά για να παίξει σε μια θάλασσα από squishy salsa δρόμο με λίγο αριστερά που μοιάζει με μια ντομάτα να βρεθεί. Μια δεύτερη κανόνι shot σηματοδοτεί το τέλος της μάχης.