Who cast that first fateful tomato that started the La Tomatina revolution? The reality is no one knows. Maybe it was an anti-Franco rebellion, or a carnival that got out of hand. According to the most popular version of the story, during the 1945 festival of Los Gigantes (a giant paper mâché puppet parade), locals were looking to stage a brawl to get some attention. They happened upon a vegetable cart nearby and started hurling ripe tomatoes. Innocent onlookers got involved until the scene escalated into a massive melee of flying fruit. The instigators had to repay the tomato vendors, but that didn't stop the recurrence of more tomato fights—and the birth of a new tradition.
Fearful of an unruly escalation, authorities enacted, relaxed, and then reinstated a series of bans in the 1950s. In 1951, locals who defied the law were imprisoned until public outcry called for their release. The most famous effrontery to the tomato bans happened in 1957 when proponents held a mock tomato funeral complete with a coffin and procession. After 1957, the local government decided to roll with the punches, set a few rules in place, and embraced the wacky tradition.
Though the tomatoes take center stage, a week of festivities lead up to the final showdown. It's a celebration of Buñol's patron saints, the Virgin Mary and St. Louis Bertrand, with street parades, music, and fireworks in joyous Spanish fashion. To build up your strength for the impending brawl, an epic paella is served on the eve of the battle, showcasing an iconic Valencian dish of rice, seafood, saffron, and olive oil.
Today, this unfettered festival has some measure of order. Organizers have gone so far as to cultivate a special variety of unpalatable tomatoes just for the annual event. Festivities kick off around 10 a.m. when participants race to grab a ham fixed atop a greasy pole. Onlookers hose the scramblers with water while singing and dancing in the streets. When the church bell strikes noon, trucks packed with tomatoes roll into town, while chants of "To-ma-te, to-ma-te!" reach a crescendo.
Then, with the firing of a water cannon, the main event begins. That's the green light for crushing and launching tomatoes in all-out attacks against fellow participants. Long distance tomato lobbers, point-blank assassins, and medium range hook shots. Whatever your technique, by the time it's over, you will look (and feel) quite different. Nearly an hour later, tomato-soaked bombers are left to play in a sea of squishy street salsa with little left resembling a tomato to be found. A second cannon shot signals the end of the battle. | La Tomatina devrimini başlatan o mukkader ilk domatesi kim attı? Gerçek şu ki kimse bilmiyor. Belki bir Franco karşıtı isyancıydı veya çığırından çıkan bir karnavaldı. Hikâyenin en çok bilinen anlatımına göre, 1945’deki Los Gigantes (dev kâğıt kuklaların geçidi) sırasında, yerli halk biraz dikkat çekmek için arbede çıkaracak yer arıyordu. Bir sebze arabasının yanındaydılar ve olgunlaşmış domatesleri fırlatmaya başladılar. Masum seyirciler olaya dahil oldular ve ortam büyük bir uçan meyve savaşına dönüştü. Olayı başlatanlar domates satıcılarının parasını ödemek zorunda kaldılar, ama bu daha fazla domates savaşını—ve yeni bir geleneğin doğuşunu engelleyemedi. Başa çıkılamaz bir kargaşadan korkan yetkililer 1950’lerde bir dizi yasağı yürürlüğe koydular, kaldırdılar ve sonra tekrar koydular. 1951’de, yasaya karşı gelen bölge halkı, kamuoyu, salıverilmeleri için isyan edene kadar tutuklu kaldı. Domates yasaklarıyla ilgili en büyük yüzsüzlük, 1957’de domates yasaklarına karşı gelenler bir tabut ve geçit töreni ile tamamladıkları sahte bir domates cenazesi düzenlediklerinde vuku buldu. 1957’den sonra yerel yönetim zorluklara göğüs germeye karar verdi, birkaç kural koydu ve bu tuhaf geleneği kucakladı. Domatesler ilgi odağı olsa da, bir haftalık festivaller nihai güç gösterisine kadar sürer. Festival, sokak yürüyüşleri, müzik ve keyifli İspanyol stilinde havai fişek gösterileri ile Buñol azizlerinin (Meryem ve Aziz Louis Bertrand) bir kutlamasıdır. Savaştan önceki gece, yaklaşan arbede için gücünüzü toplamanıza yardımcı olması için, pirinç, deniz mahsulleri, safran ve zeytinyağından oluşan simgesel bir Valensiya tabağı olan destansı “paella" sunulmaktadır. Günümüzde, bu sınırsız festival düzenleyici bazı sınırlandırmalara sahiptir. Organizatörler sadece yılda bir düzenlenen bu eğlenceye özel bir tür tatsız tuzsuz domates ekecek kadar ileri gittiler. Şenlikler, sabah 10 civarında katılımcıların yağlı bir direğin ucuna takılmış domuz budunu kapmak için yarışmasıyla başlar. Seyirciler sokaklarda şarkı söyleyip dans ederken, tırmanmaya çalışanlara hortumla su sıkarlar. Kilisede öğlen çanları çalınca, "To-ma-te, to-ma-te!" çığlıkları zirveye ulaştığında, domates yüklü kamyonlar kasabaya girer. Ardından, bir tazyikli su atışı ile asıl olay başlar. Bu diğer katılımcılara karşı topyekûn ezilmiş domatesleri fırlatmak için yeşil ışıkların yanması demektir. Uzun mesafe aşırtma domatesler, yakın menzilli suikastçılar ve orta menzilli hukşatlar. Tekniğiniz ne olursa olsun, bittiğinde farklı (hissedecek ve) görüneceksiniz. Yaklaşık bir saat sonra, domatese batırılmış bombacılar vıcık vıcık sokak sosu denizinde bulunabilecek az miktardaki domates müsveddeleri ile oynamaya bırakılır. İkinci su atışı savaşın bittiğini belirtir. |