Who cast that first fateful tomato that started the La Tomatina revolution? The reality is no one knows. Maybe it was an anti-Franco rebellion, or a carnival that got out of hand. According to the most popular version of the story, during the 1945 festival of Los Gigantes (a giant paper mâché puppet parade), locals were looking to stage a brawl to get some attention. They happened upon a vegetable cart nearby and started hurling ripe tomatoes. Innocent onlookers got involved until the scene escalated into a massive melee of flying fruit. The instigators had to repay the tomato vendors, but that didn't stop the recurrence of more tomato fights—and the birth of a new tradition.
Fearful of an unruly escalation, authorities enacted, relaxed, and then reinstated a series of bans in the 1950s. In 1951, locals who defied the law were imprisoned until public outcry called for their release. The most famous effrontery to the tomato bans happened in 1957 when proponents held a mock tomato funeral complete with a coffin and procession. After 1957, the local government decided to roll with the punches, set a few rules in place, and embraced the wacky tradition.
Though the tomatoes take center stage, a week of festivities lead up to the final showdown. It's a celebration of Buñol's patron saints, the Virgin Mary and St. Louis Bertrand, with street parades, music, and fireworks in joyous Spanish fashion. To build up your strength for the impending brawl, an epic paella is served on the eve of the battle, showcasing an iconic Valencian dish of rice, seafood, saffron, and olive oil.
Today, this unfettered festival has some measure of order. Organizers have gone so far as to cultivate a special variety of unpalatable tomatoes just for the annual event. Festivities kick off around 10 a.m. when participants race to grab a ham fixed atop a greasy pole. Onlookers hose the scramblers with water while singing and dancing in the streets. When the church bell strikes noon, trucks packed with tomatoes roll into town, while chants of "To-ma-te, to-ma-te!" reach a crescendo.
Then, with the firing of a water cannon, the main event begins. That's the green light for crushing and launching tomatoes in all-out attacks against fellow participants. Long distance tomato lobbers, point-blank assassins, and medium range hook shots. Whatever your technique, by the time it's over, you will look (and feel) quite different. Nearly an hour later, tomato-soaked bombers are left to play in a sea of squishy street salsa with little left resembling a tomato to be found. A second cannon shot signals the end of the battle. | Ποιος πέταξε την πρώτη μοιραία ντομάτα που ξεκίνησε την επανάσταση «La Tomatina»? Κανείς δεν ξέρει στ’ αλήθεια. Ίσως ήταν μια κίνηση κατά του Φράνκο, ή μια γιορτή που ξέφυγε απ’ τον έλεγχο. Η πιό κοινή εκδοχή είναι ότι κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ «Los Gigantes» του 1945 (μια τεράστια παρέλαση με κούκλες από χαρτόνι), κάποιοι ντόπιοι προσπάθησαν να στήσουν ένα καυγά για να τραβήξουν την προσοχή. Άρπαξαν σάπιες ντομάτες από ένα κάρο που περνούσε δίπλα τους και άρχισαν να τις εκσφενδονίζουν. Άσχετοι περαστικοί μπήκαν κι’ αυτοί στο παιχνίδι και το αποτέλεσμα ήταν μια μαζική συμπλοκή με ιπτάμενους καρπούς. Οι υπαίτιοι υποχρεώθηκαν να πληρώσουν τις ντομάτες στους εμπόρους, αλλά αυτό δεν εμπόδισε την επανάληψη του ντοματοπόλεμου – και τη γένεση μιας νέας παράδοσης. Κάτω από τον φόβο μιας ανεξέλεγκτης εξάπλωσης, οι αρχές θέσπισαν, χαλάρωσαν και στη συνέχεια εφάρμοσαν ξανά μια σειρά απαγορεύσεων κατά τη δεκαετία του ’50. Το 1951, διάφοροι ντόπιοι που αψήφησαν τον νόμο φυλακίσθηκαν, έως ότου η δημόσια κατακραυγή κατάφερε την αποφυλάκισή τους. Η πιο γνωστή εναντίωση στις απαγορεύσεις της ντομάτας ήταν το 1957, όταν κάποιοι έστησαν μια κηδεία της ντομάτας, χωρίς να παραλείψουν ούτε το φέρετρο ούτε την τελετή. Μετά το 1957, η τοπική κυβέρνηση αποφάσισε να ηρεμίσει τα πράγματα, έβαλε κάποιους κανόνες και ενστερνίστηκε την παλαβή αυτή παράδοση. Παρόλο που το κεντρικό θέμα είναι οι ντομάτες, επί μια εβδομάδα γίνονται διάφορες εορταστικές εκδηλώσεις που οδηγούν στο τελικό σόου. Εορτάζονται οι Άγιοι Προστάτες του Buñol, η Παναγία και ο Άγιος Λουις Μπερτραντ, με παρελάσεις, μουσική και βεγγαλικά, με τον γνωστό Ισπανικό γιορταστικό τρόπο. Για να πάρει ο κόσμος δυνάμεις ενόψει του επερχόμενου ντοματοπόλεμου, την παραμονή της μάχης σερβίρεται μια επική παέγια, που περιλαμβάνει ένα κλασικό Βαλενσιάνικο πιάτο με ρύζι, θαλασσινά, σαφράν και ελαιόλαδο. Σήμερα αυτό το αχαλίνωτο φεστιβάλ έχει κάποια στοιχειώδη τάξη. Οι οργανωτές έφθασαν μέχρι να καλλιεργήσουν μια ειδική ποικιλία από άνοστες ντομάτες, ειδικά για την περίσταση. Οι γιορτές ξεκινούν γύρω στις 10 το πρωί, όταν οι παίκτες διαγωνίζονται να πιάσουν ένα κομμάτι χοιρομέρι που βρίσκεται στην κορυφή ενός μεγάλου κονταριού αλειμμένου με λίπος. Οι θεατές καταβρέχουν τους παίκτες με νερό, τραγουδώντας και χορεύοντας στους δρόμους. Μόλις η καμπάνα της εκκλησίας χτυπήσει μεσημέρι, καταφθάνουν στην πόλη φορτηγά γεμάτα με ντομάτες, ενώ το τραγούδι «To-ma-te, to-ma-te !» φθάνει σε κρεσέντο. Τέλος, με την εκπυρσοκρότηση ενός κανονιού με νερό, ξεκινά το κύριο θέαμα. Έτσι αρχίζει μια επίθεση κατά μέτωπο με ρίψεις ντομάτας προς όλους τους παρόντες. Περιλαμβάνονται μακρινές ρίψεις ντομάτας, δολοφόνοι με τρίψιμο ντομάτας στο πρόσωπο καθώς και ρίψεις μέσου βεληνεκούς. Όποια και αν είναι η τεχνική σας, στο τέλος θα φαίνεστε (και θα νοιώθετε) τελείως διαφορετικοί. Περίπου μια ώρα αργότερα, οι πυροβολητές, βουτηγμένοι στη ντομάτα, κάθονται και παίζουν μέσα σ’ ένα δρόμο γεμάτο σάλτσα, όπου δεν βρίσκεις πλέον τίποτα που να μοιάζει στοιχειωδώς με μια ολόκληρη ντομάτα. Μια δεύτερη κανονιά δίνει το σήμα για το τέλος της μάχης. |